BALANCE

Kunstenaars Rose Moens en Hans Temmerman hadden al eerder kennis gemaakt, lang voordat er sprake was van een samenwerking. Ze appreciëren elkaars werk en praten gedreven over raakvlakken, technieken en inspiratiebronnen. Wanneer QuARTier A hen uitnodigt voor een duotentoonstelling, vloeit alles als vanzelfsprekend in elkaar. Rose bedenkt de titel en Hans ontwerpt de affiche. De ontmoetingen ter voorbereiding van de tentoonstelling werken opwekkend, het enthousiasme aanstekelijk.

Het zijn twee gepassioneerde kunstenaars die elke gelegenheid grijpen om hun werk verder te ontwikkelen. Zelfkritisch als ze zijn, leggen ze de lat hoog voor zichzelf. Naast hun kunstenaarschap, zijn ze ook allebei docent. In die rol trachten ze de liefde voor vormgeving en kunst door te geven aan jongere generaties.

Dat het klikt en dat ze toch wat dingen gemeen hebben, dat is duidelijk. Toch zijn hun oeuvres best verschillend. Het materiaalgebruik van Hans is zeer divers: een basis van papier of print op doek, bedekt met acrylverf, opgewerkt met aquarel, markers, potlood en nog tal van dingen. Rose kiest hoofdzakelijk voor Oost-Indische inkt, afgewisseld met houtskool. De dragers maakt ze volledig zelf, een precieus procedé waar ze veel waarde aan hecht. Ze tekent, schildert en maakt eveneens houtsneden.

Het werk van Hans bevat kleuren, Rose houdt het grotendeels bij zwart-wit. Ze kiezen ook elk voor andere onderwerpen: in het werk van Rose zien we voornamelijk figuren die verwikkeld zijn in een of andere ondefinieerbare gedraging. Soms lopen, drijven of hangen ze in het luchtledige. Een andere keer suggereert ze een omgeving. Haar fascinatie gaat vooral uit naar de mens, het lichaam, zijn kwetsbaarheid en omgeving. Onvrij en steeds zoekend. Bij Hans primeren architecturale structuren en landschappen. De grafisch vormgever en fotograaf in hem oefenen merkbaar invloed uit op de keuzes die hij maakt als schilder. Hans werkt louter naar eigen fotomateriaal. In zijn nieuwste reeks zien we hoe hij bepaalde delen uit een beeld isoleert, wat doet denken aan objectfotografie in een lichttent.

Waarom ervoor kiezen om deze twee stijlen te combineren in één tentoonstelling? Omdat het allebei fris hedendaags werk is dat in wezen hetzelfde verhaal vertelt. Het gaat over het overstijgen van dat wat we verwachten. Over de rationaliteit die zich niet laat hechten. Een grens die geruisloos wordt overschreden. Ze menen beiden op zoek te zijn naar rust, verstilling. Het scheppen, hun creatieproces, heeft als het ware een zuiverend effect.

Er is een dualiteit die beide oeuvres aan elkaar linkt. En die uiten ze elk op een unieke manier. Hans zet de wereld letterlijk op zijn kop door bepaalde werken geen uitgesproken boven- of onderkant te geven. De lucht kan ook de grond zijn en omgekeerd. Wie geduldig kijkt kan nog meer van zulke eigenaardigheden ontdekken. Het werk van Rose varieert in abstractie, met het clair-obscure spel als troef en verbreding van de inhoud. Een contrastrijke dynamische wereld, vol suggesties, druipend van emotie. Waar niets is wat het lijkt.

Je zou hun werk met droombeelden kunnen vergelijken, maar dat is te gemakkelijk. Het is veel complexer. De vervormde realiteit die ze scheppen geeft speling aan de interpretatie. Zowel het werk van Rose als dat van Hans bevat een dubbele bodem. Het balanceert tussen herkenning en bevreemding. Hoop en wanhoop. Donker en licht.